Mijn visie in het opvoeden van kinderen is gevormd door mijn opvoeding, opleiding en werkervaring. Bij ons thuis werd alles altijd uitgepraat en werd er geluisterd naar elkaar ook als je boos bent. Er heerste rust, structuur en veiligheid. Iets wat voor mij altijd heel gewoon was. In mijn opleiding bleek dat dit niet voor iedereen zo vanzelfsprekend is.
In mijn werkverleden heb ik veel gezien: ouders, kinderen, culturen, problemen, ontwikkelingen, enz. Ik heb hier veel van geleerd en altijd de mooiste herinneringen meegenomen. Dit is in het kort hoe mijn visie in opvoeden vorm heeft gekregen.
Een kind is de motor van zijn eigen ontwikkelingen. Kinderen hebben zelf in de hand wat ze kunnen en willen leren. Wij volwassenen zijn er om alles aan te rijken wat ze nodig hebben om die motor draaiende te houden. Ik vind het belangrijk dat een kind zijn eigen interesses en tempo kan volgen.
Het is een hele uitdaging om dat proces te volgen en precies in te spelen op dat wat een kind nodig heeft. Op het moment dat kinderen kunnen praten wordt het een stuk makkelijker te begrijpen wat ze willen en daarop in te spelen. Dit is ook het moment dat je het niet altijd samen eens zult zijn.
Het actief luisteren naar het kind en het praten vanuit de ik-boodschap vergroot wederzijds respect, begrip en zelfvertrouwen. In mijn ogen zijn kinderen en volwassenen gelijkwaardig, met ieder hun eigen inbreng en wensen.
Tijdens het werken met kinderen heb ik gezien dat kinderen je sneller begrijpen als je laat zien dat je hun ook begrijpt. Communicatie is daarbij van groot belang, door te benoemen wat je ziet gebeuren krijgt een kind inzicht van zijn eigen handelen. Ik zie dat je boos bent, ik snap dat je niet naar binnen wilt, je bent blij dat de puzzel is gelukt. Daarnaast benoem ik ook vaak mijn eigen gevoel. Ik snap dat je boos bent, maar ik vind het niet fijn als je gaat slaan. Je bent blij dat de puzzel gelukt is, ik ben trots op je.
Een kind wat opgaat in zijn spel wil je het liefst niet onderbreken maar eind van de middag is tijd om naar bed te gaan. Ik bereid het kindje voor door te zeggen “over 5 minuten gaan we opruimen en naar bed”. Ik speel nog even mee zodat we daarna op kunnen ruimen en naar bed kunnen gaan. Als het kind boos wordt zeg tegen hem, ik snap dat je boos bent, je wilt liever nog even spelen, als je straks weer wakker bent kunnen we weer fijn samen spelen. Ik laat hiermee zien dat ik begrip heb voor de situatie en het gevoel wat erbij komt, ook blijf ik duidelijk ik hou mij aan wat ik heb gezegd en we gaan naar bed.
Ik geloof niet in straffen op een stoeltje, boos worden of negeren. Samen uitspreken wat er is gebeurd, wat we beide zouden willen en het samen vinden van een oplossing, daar streef ik naar. En dit alles verwijst ons weer naar het naar uitpraten en het gebruik maken van de ik-boodschap (ik-zie dat…, ik-vind dat…, ik-begrijp dat… enz).
Complimentjes en belonen vergroot het zelfvertrouwen van kinderen sterk. Beloningen kunnen groot en klein zijn, maar allemaal even belangrijk. Mijn favoriete uitspraken zijn knap gedaan, ik ben trots op je, super enz. Belonen met stickers bij zindelijkheidstraining werkt vaak ook erg positief. Dit zijn de vormen van belonen die het sterkst bij mij passen.
De drie rrr-en, rust, regelmaat en reinheid zijn wat ouderwets. Toch heb ik er wel wat mee. In een tijd waarin we allemaal druk zijn met werk, familie, vrienden, hobby’s, enz. Is het heel belangrijk dat we rust creëren voor ons zelf en onze kinderen. En regelmaat, kinderen willen graag weten waar ze aan toe zijn, maar ook op tijd eten, slapen, spelen enz. horen daar in mijn ogen bij. En reinheid, een kind wat leeft in een vieze omgeving loopt continu gevaar en zal niet leven maar overleven. Bij gebrek aan deze punten binnen de opvoeding zal een kindje zich niet veilig kunnen ontwikkelen, iets wat heel belangrijk is.
Tijdens mijn werk probeer ik kinderen altijd mee te geven een eigen individu te worden, met zelfvertrouwen, een eigen mening en respect voor mensen en de natuur. En dit alles in nauwe samenwerking met de ouders.
